Ongeluk Blokhuispoort Leeuwarden

Ondertussen was ik aan het zwaaien en roepen naar omstanders. Maar niemand reageerde. Echt wauwww dat mensen überhaupt kunnen door te rijden en deze noodkreet negeren. Ik was nog niet in paniek, maar zo raak je dat wel. Ik belde 112. “Politie, brandweer of ambulance?” zei het bandje. Jhaaa Godverdomme zelf dan hé, ik deed super mijn best het verhaal normaal uit te leggen. Maar het bloed zat overal en de man lag ook midden op de weg, waar iedereen gewoon met een bocht omheen ging. Het leek uren te duren, tot er een mevrouw naar me toe kwam rennen. “Ik heb wel een verbanddoos” toen kwam nog iemand, een verpleegkundige uit het ziekenhuis, tot slot reed er een politieauto langs. Hun gaf ik mijn telefoon om met de meldkamer te praten, want de mevrouw aan de telefoon snapte niks van mijn verhaal. Ik bekommerde mij weer om de oude man, en streelde hem op zijn rug en zei dat alles goed komt.

Hij vertelde dat hij mij niet had gezien, bloedverdunners slikte en heel veel van zijn vrouw hield en herstellende was van een Tia. Mijn hart brak bij het horen van zijn verhaal. wat worden we kwetsbaar als we ouder worden. Toen de politie onze gegevens opschreef heb ik even afgeluisterd, ik heb het adres en telefoonnummer van de oude man opgeslagen. Die kan een dikke knuffel en een grote bos bloemen verwachten.

Ik voel me zo schuldig, hè. Ik dacht dat ik een slechte dag had en zielig was, nou jeetje. Weetje, als je gezond bent en geen pijn hebt is het in de basis al een goede dag.

En voor de mensen die gewoon doorrijden in een situatie als deze, het negeren, schijt hebben of te druk zijn: Go fuck yourself! Sorry, ik heb daar geen goed woord voor en het maakt mij mega, mega boos.