Anoesjka Blommaert Haar verhaal

Anoesjka Blommaert Haar verhaal
Anoesjka Blommaert

12 September 2022

Ken je dat misselijk makende gevoel, met name in je onderbuik, dat je hebt bij het ontwaken als je een geliefd persoon uit je midden verloren hebt? Je wordt ’s morgens wakker met meteen dat verlies als eerste in je hoofd. Dat duurt soms dagen lang, hoe erger het verdriet des te langer blijft het bij je hangen. Tot op een gegeven moment, je weet zelf niet wanneer, dit gevoel langzaam wegebt en je weer overgaat naar de orde van de dag en meedraait met de rest van de wereld. Heel even stond jouw wereld stil maar je moet weer verder. Zo ging het ook met ons grootste verlies ooit, Justin. Dat gevoel is me enorm lang bijgebleven, denk wel meer dan een half jaar. Elke ochtend schrok ik wakker en mijn eerste gedachte was dan: Justin is er niet meer. Het heeft de eerste paar weken echt moeten doordringen, het voelde zo onwerkelijk. En ergens opeens ben ik een ochtend ontwaakt waarin mijn 1e gedachte niet Justin was…maar wat heeft dat lang geduurd.

Inmiddels 14 jaar later

Anoesjka Blommaert Haar verhaal

Nu, inmiddels 14 jaar later, schrok ik vanochtend weer wakker. Ik sprak hardop zijn naam, Justin. Zo veemd om dit gevoel na zoveel jaar weer terug te ervaren. Buikpijn, misselijk, amper geslapen, moe, pijnlijk akelig gevoel op de borst. Ik zal wel gedroomd hebben van hem maar heb te diep geslapen om me deze droom te kunnen herinneren. Ik dagdroom vaak genoeg over hem. Zou hij nu een kop groter zijn dan Ruud? Hij was al zo ontzettend lang met 3 jaar, zo groot was Brandon pas met 5 jaar. Hoe zou zijn haar zitten, nog steeds die mooie blonde krullenbos als zijn haren langer waren? Hoe anders zou Brandon zijn als hij was opgegroeid met zijn lieve grote broer? Maar dan hadden we onze prinses niet meer als geschenk gekregen, onze prinses die nu graag een prins wil zijn. Het blijft allemaal bij dromen over. Volgend jaar zou hij 18 worden, ook dat kan ik me nu niet voorstellen.

Voor vandaag sluit ik me even af van de buitenwereld en doe ik lekker mijn ding. Het verdriet mag er zijn. Ook na al die jaren nog. Ruud heeft vrij genomen van het werk zoals elk jaar op 6 en 7 juni. Dan kruipen we elk in onze cocon en staat de wereld voor ons weer even stil. Elk op onze eigen manier zijn we in gedachten bij het mooiste cadeautje dat ons papa en mama maakte

Auteur: Anoesjka Blommaert

Alle rechten voorbehouden
© 2019 Stanley ter Haar