Adoptieverhaal Stéphanie Timmer

Adoptieverhaal Stéphanie Timmer
Gastschrijver Stéphanie Timmer

5 September 2022

Adoptieverhaal Stéphanie Timmer (18) woont al bijna 17 jaar in IJzendoorn, een dorpje in Gelderland. Ze is opgegroeid tussen de boeren, maar zelf komt ze uit Port-au-Prince in Haïti. Toen ze anderhalf jaar oud was, op 16 januari 2005, is ze geadopteerd. Inmiddels heeft ze haar draai in Nederland helemaal gevonden, maar toch voelt ook Haïti nog steeds als een thuis voor haar. “Ik ben er trots op om te vertellen dat ik eigenlijk twee landen heb waar ik me thuis voel.”

Als geadopteerd kind naar Nederland komen is een ervaring die iedereen anders beleeft. Voor Stéphanie heeft het positief uitgepakt. Dat ze zich goed weet te redden in Nederland, is ook te zien aan haar uitstraling tijdens het interview: ze maakt een ontspannen en zelfverzekerde indruk. “Ik heb een goede band met mijn ouders en de rest van mijn familie,” vertelt ze. “Je hoort weleens dat er bij geadopteerde kinderen problemen zijn met hechting aan de adoptiefamilie, maar bij mij ging het eigenlijk vanaf het begin heel goed.”

Opgroeien tussen de boeren

“In het dorpje waar ik opgroeide, was ik de enige persoon met een kleurtje,” zegt ze. “Ik ben nooit echt gepest, maar ik heb wel met racisme en discriminatie te maken gehad. Op de middelbare school denken andere kinderen soms dat ze leuk zijn, zonder dat ze doorhebben dat hun grap door mij als racistisch ervaren kan worden. Gelukkig heb ik een pittig karakter en kon ik altijd voor mezelf opkomen. Daardoor wisten ze op een bepaald moment dat ze bij mij niks moesten proberen. Wat ik soms wel lastig vond, is dat niemand van mijn vriendinnen er iets van zei. Gelukkig heb ik nooit te maken gehad met situaties waarin ik bijvoorbeeld ergens niet werd aangenomen om mijn kleurtje. Soms denk ik weleens dat mensen naar me kijken, maar dat zijn ook dingen die je je in je hoofd gaat halen.”

Stéphanie is momenteel bezig met haar MBO-opleiding Verzorgende IG en gaat volgend jaar stagelopen in de gehandicaptenzorg. “Ik heb nog niet eerder iets met gehandicaptenzorg gedaan, dus ik ben benieuwd. Ik weet nog niet precies wat ik wil worden, maar ik weet wel dat ik iets in de zorg en welzijn wil doen. Ik wil iets doen waarmee ik mensen kan helpen. In mijn vrije tijd spreek ik veel af met vriendinnen. Ook heb ik veel verschillende sporten uitgeprobeerd. Ik word blij van het luisteren naar muziek, en van mijn hond.”

Plotseling een grote familie

Van haar leven vóór de adoptie kan ze zich weinig herinneren, behalve af en toe flarden uit het vliegtuig of het tehuis waar ze de fles kreeg. Iets waar veel geadopteerde kinderen van dromen, is voor haar werkelijkheid geworden toen ze twee jaar geleden haar familie in Haïti heeft gevonden. “Het is heel snel gegaan,” vertelt ze. “We waren op zoek naar mijn moeder, maar uiteindelijk hebben we nog veel meer familieleden van mij gevonden. Ik kwam erachter dat ik twee jongere halfzusjes heb van mijn moeders kant, een jonger halfbroertje en een oudere halfzus van mijn vaders kant, een oma van mijn moeders kant en een oom en tante. Ik had nog meer broers en zussen, maar die zijn vóór mijn geboorte al overleden. Het was een leuke reünie. In Nederland heb ik geen broertjes of zusjes, maar nu blijkt ineens dat ik er in Haïti heel veel heb.”

“Op dit moment heb ik weinig contact met mijn familie in Haïti, door corona en door het geweld daar,” vervolgt ze. “Wel hebben we fotoboekjes en video’s voor elkaar gemaakt die we via mijn contactpersoon naar elkaar sturen. Voor mij voelt Haïti nog steeds als mijn land, het land waar mijn familie woont en waar ik graag nog een keer naartoe wil. Ik ben er trots op om te vertellen dat ik twee landen heb die als een thuis voelen. 

Toekomst

Twee jaar geleden is ze via een vriendin in contact gekomen met de Facebook-groep Haïtianen onder elkaar, waar ze voor het eerst andere Haïtianen heeft ontmoet. “De eerste keer was het bijzonder om iemand te ontmoeten die net zoals ik is. Soms zie ik wat voorbij komen van de verschillende stichtingen en verenigingen van onze community in Nederland, maar ik heb me er niet echt in verdiept. Ik vind mijn leven hier prima, maar ik vind het wel leuk om anderen uit Haïti te ontmoeten. De mensen in Nederland begrijpen me wel, maar ze zien het toch anders dan ik. Soms heb ik behoefte om te praten met iemand die het hetzelfde ziet als ik. Toch zou ik niet snel terug emigreren naar Haïti, zeker zolang ik hier mijn familie heb. Wel zou ik graag een paar keer per jaar terug willen daarnaartoe.”

Alle rechten voorbehouden
© 2019 Stanley ter Haar