Door het Oog van de Naald

Door het Oog van de Naald 
Stanley ter Haar/ Straatadvocaat
Angela Z /  Gebruik en misbruik

Nou kan ik oprecht zeggen dat ik als mens een heleboel heb meegemaakt, dit in mijn eigen leven, maar ook in dat van anderen. Toch kom ik op straat nog steeds situaties tegen die ik simpelweg niet kan bevatten. Het is heel simpel: het is erop of eronder, leven of dood. Ik wil graag een verhaal met jullie delen waarin de scheidingslijn tussen leven en dood flinterdun is, een verhaal uit een wereld waar geen ruimte is voor liefde en waar niemand te vertrouwen is. 

Er lopen twee verschillende verhalen door elkaar heen. Het verhaal van Angela. De wie, wat, waar, hoe en waarom, en het verhaal achter het verhaal. Waarom ik doe wat ik doe. We vliegen door de verschillende verhaallijnen heen en ik beloof dat het niet ingewikkeld lezen is. Aan het einde van dit verhaal is een hulpvraag geformuleerd. Het zou enorm helpen als je hier wat mee kunt doen, alleen wanneer dit goed voelt. Verder wil ik de lezer bedanken voor het lezen en de eventuele hulp.

Een verkorte versie van dit verhaal is te vinden op mijn facebookprofiel
https://www.facebook.com/StanleyterHaar

Introductie Angela
Lieve mensen, mag ik jullie voorstellen aan mijn nieuwe maatje Angel. Angel is een vrouw van 44 jaar, geboren in de hoofdstad van ons prachtige land (Amsterdam Oost). Door een samenloop van omstandigheden is Angela terecht gekomen in de wereld van gebruik en misbruik. Hoe ik daarin terecht ben gekomen, vertel ik gaandeweg in dit verhaal. Het afgelopen jaar was zo heftig voor Angela dat ze een keuze maakte die haar met één been in het graf zette. 

 

Door het oog van de naald 

Tijdens mijn vakantie in Barcelona was ik niet te vinden in de club, maar vooral op straat. Ik heb nooit de behoefte gehad om te leven in een neppe wereld vol rozengeur en maneschijn. Door een voorval met mijn ex, mevrouw de superster, die tijdens haar gebruik in een groepssekssituatie terecht was gekomen en het voor haar blijkbaar onmogelijk was de waarheid te vertellen kreeg ik enorm de behoefte de wereld van list, leugens, bedrog en vooral heel veel gebruik en misbruik van mens en middel eens nader te onderzoeken. Ik kwam al snel tot de ontdekking dat drugs in welke vorm dan ook echt de bron is van een heleboel pijn en verdriet en ellende op deze aarde. Ik begreep toen gewoon niet waarom je er dan niet gewoon mee stopt. Waarom zou je doorgaan met iets wat je alleen maar ellende brengt? Wellicht waren dit aannames, misschien ook niet. Je komt er pas achter wanneer je iets onderzoekt. 

Het eerste wat mij duidelijk werd is dat mensen die drugs gebruiken/misbruiken, na verloop van tijd geen schijn van kans hebben er vanaf te komen. Maar waarom eigenlijk niet? Er zijn ook mensen die het wel lukt. Ik wilde antwoord op deze vragen en besloot de verslavingsproblematiek tot op de bodem uit te zoeken, en er ook iets mee te doen.   

Door het Oog van de Naald 
Angela haar jeugd

Angela was 13 jaar toen ze voor het eerst in aanraking kwam met drugs. Uit de gesprekken die ik met Angela heb gehad komt duidelijk naar voren dat verslaafd raken niet de bedoeling was, maar dat ze alles wel super interessant vond. Ze meende iets voor zichzelf te hebben. Je hoorde ergens bij en kon jezelf zijn en erin weg vluchten. Eerlijk gezegd vond ik het vroeger zelf ook interessant, maar ik hoorde toch al nergens bij en vond het wel prima zo. Nooit gedacht dat dit mijn leven zou redden. Een bijkomstigheid van het gebruik van drugs is het netwerk van drugsgebruikers. Angela noemt het vrienden, maar eigenlijk bestaat er helemaal geen vriendschap in de wereld van gebruik en misbruik, maar toch ook weer wel. Het is lastig uit te leggen, vertelt Angela. Het is een grote bak ellende, maar je laat elkaar ook niet vallen. Je bent samen, maar toch voelt iedereen zich alleen. Het is dan ook bijna logisch dat Angela een vriend kreeg die ook drugs gebruikte of, zoals we het in dit verhaal expliciet benoemen, misbruikte. Maar hier beginnen natuurlijk ook de problemen. Nu zijn er twee gebruikers, zij gebruikt en hij gebruikt. Zo ging het van kwaad tot erger.  
Wanneer een persoon in gebruik een relatie krijgt met een ander persoon die eveneens gebruikt, dan versterkt dit elkaar. Het hoeft niet altijd zo te zijn, maar in de basis is dit het geval. Je zit even samen en in plaats van een bitterbal komt er een lijntje, van een lijntje een pijpje, van een pijpje komt een… je snapt me. Misschien ook niet, dan heb je op dit punt een beschermde jeugd gehad.  

Door het Oog van de Naald
Barcelona de achterstandswijk

Barcelona – Het is inmiddels 2 uur ’s nachts en ik bevind me in een van de buitenwijken van Barcelona. De jongens zijn gaan stappen en vonden het unaniem een slecht idee dat ik er alleen op uit ging. “Het is hier geen Nederland, Stanley, deze mensen zijn echt straat, hoor.” Stoer als mijn vrienden zijn, en voor niemand bang, leek het erop dat ze respect hadden voor het straatleven dat de jongens en meiden in Barcelona leefden. Ik was zelf niet zo onder de indruk, maar dat is logisch: mijn jongens zijn opgegroeid in een huis met familie, ik niet. 
Het uitgaansleven begon langzaam op gang te komen en wat mij opviel is dat er twee groepen mensen waren. Mensen met geld en mensen zonder geld. De mensen met geld lieten dit duidelijk merken met een soort van: Ik ben geweldig, want ik heb geld. En de mensen zonder geld speelden ‘Ik heb het zo zwaar, mag ik van jou wat geld’. Een van deze personen was een vrouw. “Heyyy qué pasa, knap chocolaatje,” zei ze in het Spaans. “Hoe gaat het, wat doe je hier? Heb je geen tijd voor mij.” Ze bracht het op zo een grappige manier, dat ik er best wel om moest lachen en zij moest weer lachen om mijn lach.  

De avond was enorm divers en werd afgewisseld door leuke momenten, bijzondere momenten, maar ook verdrietige momenten. Hoe later het werd, hoe meer de pijn en het verdriet zichtbaar werden in deze buitenwijk van Barcelona. Ook waren de politie en ambulance steeds meer heen en weer aan het vliegen. Het werd hoe langer hoe gekker. Zo kwam ik bijvoorbeeld een man tegen die zijn handen gevouwen had alsof die aan het bidden was en de hulp van God riep. “Alsjeblieft God, alsjeblieft.” Waarom of waarvoor hij hulp vroeg aan God weet ik niet, maar zijn aanzien deed voldoende vermoeden. 

Door het Oog van de Naald 
Hoe later het werd, Hoe gekker

Rond de klok van 5 uur in de ochtend kwam ik diezelfde vrouw tegen die ik zag aan het begin van de avond. Alleen nu was het geen “Heyyy qué pasa chocolaatje”, maar ze leek compleet te zijn veranderd. Haar kleren waren gescheurd en vies. Haar handen zaten onder het vuil en ze was goed in de war. Ze was druk bezig met haar slipper op de grond om zich heen te slaan. Blijkbaar zag ze beestjes. Beestjes die vanaf de straat onder je huid kruipen, waardoor je gaat krabben. De vrouw was duidelijk in de war, overstuur en god mag weten wat haar die avond is overkomen. Ook de uitwerking van de drugs deed zijn werk, iemand totaal slopen en al het menselijke elimineren. Ik besloot rustig op veilige afstand in de portiek te gaan zitten. Als ze naar mij keek, knikte ik even, maar ging snel verder op mijn telefoon. Ik schonk geen aandacht aan het gedrag van de vrouw, maar liet weten dat ik er was in vrede en niks van haar moest.  Als ze keek, boos, blij of bang, knikte ik vriendelijk en geruststellend en ging dan zogenaamd weer verder op mijn telefoon. De vrouw werd langzaam wat rustiger, ze was immers niet meer alleen. En als ik die beestjes niet zag, zouden ze er dan wel zijn? Ze keek me nog een paar keer diep aan, ging drie portieken verder liggen en viel in slaap, waarna ik mijn weg vervolgde. 

Door het Oog van de Naald 
Terug bij Angela

Angela kwam ik regelmatig tegen op straat, of in huizen waarin gebruik en misbruik centraal staan. Als Angela buiten was, dan was ze aan het werk. Dit betekende driftig op zoek naar flesjes en blikjes die ze inleverde om daarvan haar drugs te kopen. Ze vertelde me dat ze soms wel 8 uur lang rond liep voor met geluk 30 euro. Eten was niet belangrijk, het ging om de drugs en de drugs alleen. Dit is nu ook te zien. De roofbouw heeft een prachtige vrouw veranderd in een skelet. Die de dood in de ogen kijkt en met één been in haar graf staat. Sorry, ik ga er niet omheen draaien. 

Het gesprek

Toen ik met Angel in gesprek kwam was het eerste wat mij opviel haar intelligentie. Ze is absoluut niet dom en heeft zelf Arabische taal & cultuur en Rechten op de universiteit  gestudeerd. Mevrouw heeft een rollende R en haar algemene kennis maakte het helemaal af. WTF doe jij hier en waar ben je mee bezig? Ze keek me aan met wazige donkere ogen. Je kon duidelijk zien dat er wel licht brandde, maar er was overduidelijk niemand thuis. Waarom doe jij jezelf dit aan?!

Angela legde uit dat zij zichzelf niet wil verkopen, dus moet je toch wat hè? “Op deze manier verdien ik mijn geld.” Ik moest lachen en zei: “Dat bedoel ik niet. Ik bedoel de verslaving. Waarom in godsnaam. Hou ermee op, dit is niks voor jou en het ziet er niet uit. Je bent vel over been. Als je zo doorgaat duurt het niet lang meer voor je er niet meer bent. Snap je dat, Angela, je bent stervende. Heb je dan geen ouders, familie, iets of iemand die je geeft?”  Antwoorden bleven uit maar haar vochtige ogen zeiden genoeg. 

Door het Oog van de Naald 
Barcelona Voor wat hoort wat 

In Barcelona leerde ik dat ‘Voor wat hoort wat’ de regel is, in de wereld van gebruik en misbruik draait alles om vraag en aanbod. Er zijn hardcore verslaafden die bijvoorbeeld klusjes doen voor hun dealers die overigens ook verslaafd zijn. Er ontstaat een soort parallelle economie waarin een soort van werkgever/werknemer-relaties ontstaan en de uitbetaling gaat natuurlijk in drugs. Deze parallelle economie is enorm belangrijk. Hoewel iedereen gebruikt – God mag weten welke middelen -, worden mensen ook op dezelfde manier weer gebruikt. Ik gebruik, hij gebruikt, wij gebruiken, iedereen gebruikt elkaar.  Liever met elkaar in het gebruik dan alleen. Deze snap ik gewoon uit mijn kindertijd in de internaten, maar puntje bij het paaltje sta je er helemaal alleen voor. 

Feitje Het komt trouwens minder vaak voor dat een verslaafde pas dagen na gestorven te zijn terug wordt gevonden in een huis of op een plek, dan een van onze ouderen ergens in een flat in een grote stad. Ergens houdt men toch een soort van elkaar in de gaten. 

Door het Oog van de Naald 
weer terug in Nederland 

Terug in Nederland is Angela druk aan het werk. Ook bij het geld werkt het op dezelfde manier. Voor wat hoort wat. Angela houdt de straten schoon en hiermee verdient ze wat bij. Ook werkte ze voor verschillende dealers. Vaak in de schoonmaak of met het vouwen van drugspakketjes. 
Meer en meer kreeg ik het vertrouwen van de subgroep waar Angela zich in begaf. Ik begreep hoe een gemiddelde werkdag van Angela eruitzag. Zij is de slaaf, want zij betalen drugs. Het is zo denigrerend, zo respectloos, dat het me enorm aangreep en ik echt versteld heb gestaan dat dit gebeurt in Nederland. Tot tranen vroeg ik mezelf af waarom deze wereld toch zo verrot is. Verdomme! De weken gingen voorbij en ik leerde Angela beter en beter kennen, maar ook de groep waar zij mee omging. Constant was Angela de lul, moest ze klusjes doen, was niet welkom, spullen werden afgepakt, raakte ze kwijt. Ook werd ze steeds zonder reden weer op straat gezet. 
Ik kreeg het idee om Angela even uit de situatie te halen, dus besloot ik haar ook een baantje te bieden dat natuurlijk het driedubbele zou opleveren van wat ze gewend was. Geen huisslaaf of schoonmaak hond. Maar het maken van foto’s van spullen die eigenlijk wel op marktplaats konden.  
Het duurde nog een week voordat ze op mijn voorstel in ging, maar op 16 juli 2023 zat ze bij mij aan de grote tafel.  

Dialoog

“Hoe is het met je Angela?”
“Ja goed hoor, prima wat kan ik voor je doen.”
“Nou ja, even douchen misschien. Ja douchen, je bent nog zwarter dan ik. Als je wil kun je ook even in de sauna.”
“Vind je dat niet erg dan.” 
“Nee natuurlijk niet. Als jij nu even gaat douchen dan ga ik wat eten maken voor ons, je zult vast honger hebben.”
Gedoucht en wel, in een trainingsbroek van mij, zat ze aan tafel. Ze was uitgehongerd. Haar zo zien eten ontroerde mij enorm.
“Mag ik nog een beetje.”
“Tuurlijk. Eet wat je wilt, meisje, eet.”
De tijd vloog natuurlijk voorbij en met zo’n volle maag kun je niet heel veel meer doen.
“Ga anders even rustig zitten, een beetje rusten,” zei ik. En dat deed ze. 

Door het Oog van de Naald
Wenen 

Toen ik van Barcelona naar Wenen vloog, kwam ik terecht in een wereld van weelde. Grote gebouwen, luxe hotels en auto’s. Van mensen die op straat woonden of verslaafd waren was er bijna geen sprake, tenminste, je zag het niet. Dit betekent natuurlijk niet dat het er niet is, onderschat Wenen niet. Toch was het voor mij  bewijs dat het belangrijk is een goede basis te hebben. Dit in het land waar je woont, maar ook als individu. De plek waar je geboren bent is zo belangrijk in het wel of niet hebben van kansen. Wie je wordt en waarin je terechtkomt. 

Secundair bekroop mij het gevoel, dat als iedereen in de wereld nou één persoon zonder huis of met een verslaving of allebei zou helpen, dan komen we een heel eind. Maar er zijn heel weinig mensen die dit doen. Logisch ook, want de problematiek is natuurlijk hartstikke zwaar en je doet het niet even tussen 9 en 5. En het is natuurlijk ook niet zo dat wij als burgers er nou om staan te springen om een ander die verzeild is geraakt in een situatie als deze, te helpen.  Ik dacht bij mezelf dat ga ik dus anders doen, ik ga wel proberen te helpen, misschien zelfs met gevaar voor eigen leven, maar hey… 
Toen ik na mijn vakantie landde in Nederland was het natuurlijk niet de vraag of ik aan de slag zou gaan maar wanneer. En zo kwam Angela in mijn leven. Angela is inmiddels een week clean, na een lange tijd van heroïne spuiten, maar dat afkicken is eigenlijk een op zichzelf staand verhaal. 

Door het Oog van de Naald
dag 1

De eerste dag dat Angela besloot te stoppen ging het eigenlijk nog redelijk. Ze vertelde dat ze wat verkouden begon te worden en kreeg inderdaad spontaan een loopneus.
“Stanley, heb jij echt mijn rug?”
“Tuurlijk heb ik dat, anders zeg ik het niet.”
“Stuur je me echt niet weg?”
“Nee, ik stuur je echt niet weg” – en ik wist dat het heel moeilijk zou worden, maar zó moeilijk mensen … wauwww. 

Door het Oog van de Naald
dag 2 ziek, ziek, ziek

24 uur later was het meisje zo ziek, zo ziek heb ik nog nooit iemand gezien. “Stanley, help, help, help.” Het gaat me nog door merg en been. Om het uur nam ik haar bloeddruk op, maar ook haar temperatuur. Bij 39 graden begin je je toch wat zorgen te maken. Beetje veel eigenlijk.  In de tussentijd had ik al een leger van hulpverleners verzameld natuurlijk. Verslavingszorg, een verslavingsarts, de straatpastor, Act team alles en iedereen. Een aantal partijen schakelde direct, bijvoorbeeld het Act team en LIMOR. 

Een aantal organisaties schitterde wederom in afwezigheid, maar hier kom ik later nog met partijen op terug, geloof mij maar… 
Angela moest erdoorheen, dat was een feit en dat deed ze. Maar God, wat was het meisje ziek. Het beddengoed was kletsnat en zelfs hetgeen ze dronk kwam het er gelijk weer uit. Ze was zo zwak dat ik haar moest tillen naar de douche, haar wassen en aankleden, haartjes doen, voeren etc. Keer op keer dacht ik: God geeft haar de kracht, God geeft mij de kracht. Geen moment vroeg ze om drugs en als ze heel even wakker was keek ze me aan met een glimlach. Wat een strijder, jeetje en die glimlach door alles heen gaf mij de kracht om door te gaan. 

En daar zit je dan

En daar zat ik op de rand van mijn bed met een matras er naast waar Angela op lag. Ik kan het haar niet eens uitleggen, maar ik zag niet alleen hoe ziek ze was: ik voelde ook de pijn. “Wel blijven leven hè lieverd, we komen hier uit, het is maar eventjes,” zei ik dan, maar volgens mij sprak ik met mijzelf. Het duurde drie dagen voordat Angela weer een beetje kon praten. Op 23 juni 2023 is zij zeven dagen hier en 24 juni 2023 is zij zeven dagen clean. 
Nu we op de goede weg zitten en het lichaam sterker is geworden, beginnen haar geestelijke demonen op haar te jagen als een dolle hond. Schreeuwen in de nacht, huilen, pijn en verdriet. Tijdens het typen van dit verhaal, kwam Angel de kamer binnen rennen.
“Stanley help, help.”
“Wat is er meisje.”
“Ik wil weg lopen, ik wil gebruiken, maar ik wil het niet, alsjeblieft help me.”
Wat anders kun je doen dan iemand vasthouden en zeggen, “Het wordt wel beter, echt waar” en “Wat goed dat je het aangeeft”. 

 

Lieve Angela,
Wat ben je toch een held, een prachtig intelligent mens en je hebt het voor elkaar gekregen in een paar dagen tijd mijn diepste respect te verdienen. Ik gun jou het aller-allerbeste, het mooiste wat het leven nog te bieden heeft en vergeet nooit dat je een vriend hebt voor het leven. Jij bent het waard, jij bent alles waard. Voor mij ben je geen junkie, geen verslaafde, iemand die het waarschijnlijk toch niet gaat redden. Voor mij ben je Antje, zo noem ik je. Angela, een mens van vlees en bloed. Een dochter, een zus, en een tante. Mij maakt het niet uit wat mensen zeggen, wat praten ze veel. Maar wij praten niet, wij doen, wij vechten en tijdens dat doen en vechten wordt er gepraat. Ik ben er voor je en ik geloof in jou.

Je hoeft niet alleen goed te doen, maar doe wat je moet doen. Als jij dit wilt, kun je het en ik heb jouw rug, oooow meisje, tot het bittere einde, wat ik zelf in mijn leven meerdere malen mee heb mogen maken. Niet omdat ik verslaafd ben, of ben geweest. Omdat het leven een uitdaging is en iedereen krijgt de uitdaging die bij hem of haar hoort.  

Hulpvraag

Lieve mensen, zouden jullie mij willen helpen met deze uitdaging. Angela is alles maar dan ook alles kwijtgeraakt, afgepakt, verloren of nooit gehad. Hoewel ik haar de wereld wil geven, heb ik ook maar een minimuminkomen waar ik ons van onderhoud en voor haar koop wat kan. Omdat het steunen van een goed doel vaak hand in hand gaat met gedoe, want hoeveel is er veranderd in Haïti na de aardbevingen? Na alles wat wij als Nederland hebben gegeven? 
Daarom heb ik besloten deze verzamelactie samen op te pakken met haar bewindvoerder. De bewindvoerder houdt bij als er geld is binnengekomen en Angela kan er spulletjes van kopen en het bonnetje stuurt zij via WhatsApp naar haar bewindvoerder. Deze maakt een eindafrekening die ik weer terugkoppel aan de mensen die hebben geholpen en hier behoefte aan hebben. 

 

Het zou ons enorm helpen. Verbeter de wereld en begin bij jezelf. Ik sta samen met Angela in de arena, jullie kunnen vanuit huis een handje helpen, maar alleen als dit goed voelt natuurlijk.  Angela geeft niet alleen toestemming om dit verhaal te delen, ze heeft de zelftest ook op spellingsfouten gecontroleerd. Jullie kennen mij, whaha. Ze hoopt met haar verhaal de juiste hulp te krijgen maar ook anderen te beschermen voor dit noodlot.    

Alle rechten voorbehouden
© 2023 Stanley ter Haar